Bir babalar gününü daha geride bıraktık. Bu babalar gününde kimisinin babası sağ, kimisinin de vefat edip aramızdan ayrılmış olduğunu görüyoruz.

Çocuk dünyaya ilk gelip palazlanmaya başladığında ilk “ Anne” der veya canı yandığında, imdada ihtiyacı olduğunda da hep “ anne” der. Anne kutsal bir varlıktır; anne ile çocuğun arasindaki elektrik farklı bir şey… Ya baba!

Babalar?

Ne demeli bilmiyorum ki! Babalar bu konuda üvey evlat muamelesi mı görüyor o da tartışılır belki ama değerini yaşadığı vakit bulduğu da pek söylenmez. Babalar vefat ettikten sonra çocukların genelde başına “ DANK” eder dünyada da bir de babaları olduğu.

Ay aman babam öyleydi, ay aman şöyleydi; yok benim babam bir çınarın gövdeleri gibiydi, yok öbürü der: benim babam bir dağ gibiydi. Bunları fark edene kadar bu adamın ölmesi mı gerekiyor Allah aşkına?

Bu şeye benziyor; hani vardır ya bazı sanatçılar ölür, musalla taşına gelir ve meşhur olur. Babaların ki de ondan farklı değil.

Babanızın kıymetini bilin sağ iken; onunla ne paylaşmak istiyorsanız paylaşın, ne yapmak istiyorsanız yapın ama yeter ki bir babanızın olduğunu yaşarken değil de öldükten sonra fark etmeyin.

Bir canlıya her şeyden önce dünyaya gelebileceği bir barınak sağlayan ve onu dünyaya gelene kadar bedeninde besleyen , dünyaya geldikten sonra da her daim yanında olan sevgili annelerimizin elini öperek önünde saygı ile eğilerek bu yavrunun bu dünyaya gelmesinde hasbelkader emeği geçen ve anne ile kıyaslama içine girmesek bile bir “ BABA” varlığını da kabul ederek çocukları üzerinde emeği olan tüm babaların babalar gününü kutluyorum; hayatta olmayanlara ise Allah’tan rahmet diliyorum.

Bu meyanda ayrıca herkese iyi bayramlar.