Bu ne ya!!!

Yavaş yavaş!!!!

Yahu bu kadar da olmaz!!

Sesinizi özelikle yüksek çıkararak fikirlerinizin doğrulunu ispatlamak ya da onları empoze etmek istediğinizi biliyoruz.

Etrafımızda herkesten çok bilen tipleri sıkça görmeye başladık.

Sosyalleşmeyi insanları azarlamak olarak gören tipler bunlar.

Güya işini layığıyla yapamadığını vurgularken karşıdakini rencide eden tipler.

Çünkü ne konuşmayı biliyoruz ne de dinlemeyi.

Zaten uzun bir süredir dinlemenin ne demek olduğunu unuttuğumuz aşikâr.

Derinlemesine isteyerek yaptığımız işler sırasıyla;

Dedikodu; Aslında kendinizin de beş dakika sonra dedikodunuzun yapılacağını garantilemenizden başka bir işe yaramaz. Geçici bir haz verir.

Yargılamak; Şahit olduğunuz durumların nelerden kaynaklandığını bilip bilmeden ortaya atlamanız, bilinçli birey için replik bilmeden sahneye atlamak gibidir.

Olumsuzluk; Daha çok yaşlılarda karşılaştığım bir durumdur. “Nasılsın?” sorusuna bile “İyiyim” diye cevap vermekte cimridirler.

Şikâyet etmek; Gerçekleştiremediğimiz çoğu şey için şikayet etmek, eremediği ete kedinin mundar demesi gibi bir şey. Bu enerjiyi yol yordam aramak için sarf edebiliriz.

Uydurmak; Son on yılda kazandığımız diğer gereksiz alışkanlık abartmadır. Bunu öylesine hayatımızın içine kattık ki ben diyen tiyatrocuya aşık atarız.

Oysaki bizi biz yapan, o kadar çok güzel ve geliştirmemiz gereken özelliklerimiz varken……

Kendimize özgün olmayı artık geçmiş bir tarihte mi bıraktık?

Sizi siz yapan her şeyi görmezden gelip üzerine yeni katlar çıkmaya çalışmak, en düşük seviyede bir depremde yerle bir olmaya mahkumdur.

Ya dürüstlük, üç kişilik bir ailenin fertlerinin bile birbirlerine “tatlı” yalanlar söylediği düşünüldüğünde üçüncü kişileri ve toplumun bütününü hayal etmekle korkuya kapılıyorum.