Çevremizdeki acıların tamamını bizim de çekmemiz gerekiyor.Hepimizin ortak bir vücudu yoktur ama ortak bir büyüme yolumuz vardır ve bu ise şu ya da bu biçimde acılar içinden götürür bizi. Nasıl ki çocuk belli bir gelişim sonucu yaşamın tüm evrelerinden geçer (her evrede istek ve korku bakımından bir önceki için erişilmez görünür aslında) yaşlanır ve sonunda ölürse, biz de bunun gibi (insanlıkla aramızdaki bağ, kendimizle aramızdaki bağdan güçsüz değildir) yaşadığımız dünyanın tüm acılarından geçerek gelişiriz. Bu konuda adalete yer yoktur, acılardan ürkmeye ya da acıların üstünlük olarak nitelemeye de yer yoktur.

İnsan özgür irade sahibidir. Ve bu üç bakımdandır. Birincisi bu yaşamı istediği zaman özgürdü. Şimdi kuşkusuz geriye dönemez artık. Çünkü bir zamanlar bu yaşamı arzulayan kişi değil artık bir zamanlar arzulanmış olduğunu yaşayarak gerçekleştiriyor olması dışında. İkincisi yaşamı boyunca ilerleyeceği yolu ve biçimi seçebilmesi bakımından özgürdür. Üçüncüsü yeniden dünyaya geleceğini düşünerek, tüm koşullar altında yaşama ve böylelikle kendine varan yolu bulmayı arzulaması bakımından özgürdür. Ancak bir tercih işi olmasına karşın bu yaşamın dokunulmadık hiçbir köşesini bırakmayacak kadar labirent biçiminde olacaktır bu yol.

Özgür iradenin üç görünüşüdür bu ama üçü de aynı zamanda var olduğundan bir birlik oluştururlar ve temelde öylesine tam bir birliktir ki burada özgür olsun ya da olmasın hiçbir iradeye yer yoktur.

Kafka nın aforizmalarından seçtiklerim.