Bugün babamı kaybedeli kırk günü geçti. En son yazımı ise babamın vefat ettiği günün sabahı yazmışım; yani 1 Nisan .O yazıyı yazarken yazımın konusu olan 1 Nisan’ın bize hayatımızın en büyük şakasını hazırladığını nereden bilebilirdik ki?

Yakınını ve sevdiklerini kaybeden ne ilk ne de son kişi olacağım. Ama babamın vefatı sonrası sanki bir uzvum kesilmiş, vücudumun bir parçası yokmuş gibi hissediyorum. Sanki yattığı yataktan doğrulacakmış gibi orada olmadığını bilsem de gözüm hep yatağına kayıyor. Telefonda konuşurken attığı kahkaha hala kulağımı çınlatıyor ve “ Neredesin ahh! Gevrek sesli oğlum! Osmancık’ı geçtin mi? “ derken özlem kokan o konuşmaların devamı gelecek zannedip babamın numarasını çevirmek istiyorum.

İşte bu düşüncelerle çıkmaz bir sokağın girdabında yolumu bulmaya çalışırken yazı yazmak inanın içimden gelmiyor. Yazı yazıp ta günlük hayata dair havadislerden bahsettiğim de babamın vefatını değersizleştireceği düşüncesi beynimi kemirip duruyor.

Çok özlüyorum baba seni. Benim gibi özlem duyanlara, acımıza cenazede bizi yalnız bırakmayarak bizimle göz yaşı dökenlere, gelemese de arayıp taziyelerini bildiren yakın arkadaşlara veyahut evimize kadar gelip taziyelerini bildiren akraba, dost ve arkadaşların hepsine ayrı ayrı teşekkür ederim.

Ölümün girmediği ev yok. Bunu unutmadan hayatınızın, yaptıklarınızın bir muhasebesini yapmanızı herkese öneririm. İnsan cenazede tanırmış dostunu, akrabasını derler diye boşa dememişler. Biz tanıdık.

Her gece saat 22.45’e geldiğinde etim tırnağımdan ayrılır; ölen babam değil de her gece ben olurum. Zor…zor…zor.

Taziye için arayanların ilk sorduğu” Yapabileceğimiz bir şey var mı” olur genelde. Ben de “var” dediğimde arayan ise bir faydası dokunacağı sevinciyle gür sesle “ Emret ! Buyur, yapayım” der.  Bende “Babamı geri istiyorum” dediğimde karşı taraftan ses soluk gelmez olur.

Evet; Ben babamı istiyorum.

Çıkmaz bir sokaktayım. Her taraf sisli, buğulu. Bu sokaktan da çıkacağım elbet; her çıkmaz sokaktan çıktığım gibi.

Ama çıkamayacak olanlar da var tabii ki.

Onlarda hesabını Allah’a ve babama versin benim şahitliğimde.