Güneş bir gün mum gibi söndü. Her yeri zamanla kar ve buz kapladı. Toprak rengini unutalı yıllar oldu. Ben nasıl mı bunları yazıyorum. Bu afetten kurtulan yetmiş kişiden biriyim.

Uzun bir süredir bir lokomotifte gidiyoruz. Yaklaşık on iki yıldır tespit ettiğim tek şey, buranın sadece dünyanın küçük bir modeli olduğu.

Zenginler ve fakirler dünya ne kadar değişirse değişsin, birbirine karışamıyor. Bunun doğanın kanunlarına aykırı olduğunu kabul etmeye başladım.

Vagonun birinde yetiştirilen sebze ve meyvelerin, sadece lüks vagondaki insanlara servis edildiği düşünülürse, geri kalan içeriğinde ne yediğini öğrendiğinde yüzde yüz kusacağı bilinen vitamin barlarla idare etmek zorunda.

 Milyarlarca insandan sadece yetmiş kişi kalmış olsak bile, SÜREKLİ ELDE KALAN VARLIKLARIN, herkese yetemeyeceği düşüncesi bir virüs gibi yerleşmiş durumda beyinlerimize.

 Belki de buzdağının görünen yüzüdür, yetemeyeceği düşünmek daha da kötüsü geri kalanın bütün bunlara hakkının olmadığını düşünmek çok da uzak olmasa gerek.

Yıllar önce Fransa Eski Cumhurbaşkanı Mitterand’ın Ruanda soykırımında,  Tutsi’lere soykırım yapan Hutular’a  silah temin ederken, “O İNSANLARIN ÖLMESİNİN BİR ÖNEMİ YOK” dediğinde BİR MİLYONA YAKIN insanın ölmesinin kayıtlara geçmesi gibi.

Net ve açık, bugün Ruanda soykırımı ile ilgili tüm Fransız arşivlerinin devlet sırrı kapsamındakiler dışında açılması. BİR İTİRAFTIR.

-Evet, biz bir zamanlar sustuk. Çünkü öyle gerekiyordu. Şimdi konuşmanın zamanıdır.

Yıllar sonra Corona ile ilgili gerçekler bile belki gün yüzüne çıkacak ve hatta filmi yapılıp ödüller de alacaktır.

Biz kar küreyerek ilerleyen trenimize ve vagonlarımıza geri dönersek.

2013 yapımı bu film, insanlığa,  aslında kalabalık olduklarından değil, tamamen birbirlerine bakış açılarından dolayı sahip çıkmadıklarını hatta ölümlerine yol açtıklarını gözler önüne seriyor.