Yıllardır milyonlarca dolara çekilen onca film yönetmeni, belgesel yapımcısı,  hayatını tehlikeye atan çevreciler, bize senin anlattığın kadar anlatamadı içinde yaşadığımız bu dünyanın garanti olmadığını.

Başımıza bela olan stres yüzünden, kırdığımız canımızdan, çok sevdiğimiz insanların sürekli yanımızda olmadığını. Ailenin sadece bir çatı altında yaşamaktan öte bir şey olduğunu.

Huzurun sadece kaçacağımız yerde değil, tatile gideceğimiz yerde değil ya da yalnız kalacağımız yerde değil içimizden açığa çıkardığımız yerde olacağını gösterdin bize.

2000 yılından beri, dünyaya farklı bak adıyla açtığım mail hesabımdan bakış açımızı değiştirecek şartların, herkesin kendisinin sağlaması gerektiğini yazdım.

Bütün şehirlerimizdeki gaz salınım oranını düşürmek, bu kadar kısa zamanda nasıl mümkün olabilirmiş rakamlarla ispatladın.

Her şeye rağmen suçlu arama, bulma, sorgusuz sualsiz sorgulama huyumuzun asla törpülenmeden devam ettiğini gözümüze soktun.

Teknolojisiz asla yapamayacağımızı, ama onsuz da eğlenebileceğimizi, sevdiklerimizi anlamamıza bile engel oluşturabildiğini, ona da bizim sınır koyabileceğimizi evin içine soktun.

“Komşu komşunun külüne muhtaçtır.”lafını tozlanmış raflardan indirip, duvarın öteki tarafına bile geçme sınırını çizerek “merhaba” demenin bile ne kadar iç ısıtıcı olduğunu bağırarak haykırdın.

Gerçek değeri tariflenemeyecek kadar önemli olan mesleklerin, bir iki kişinin deyimiyle taşın altında parlaklıklarını yitirmeyeceğini gözümüze soktun.

Sıkıntı ve acının kapımızı çalmadan gerçek olabileceğini öngörmemizin imkansız olduğunu hala gösteriyorsun.

Başkalarının sağlığı dışında kendi hayatını bile hiçe sayan, ölümsüz olduğuna inanan insanlarla beraber yaşadığımızı gösterdin.

Korkarım daha göstereceklerin bitmedi.