Bir kitabın kaderi okuyanın zekasına bağlıdır.Latin atasözü

Hava yeni kararmış. Yollar biraz önce yağmış yağmuru, ışıkları çoğaltarak kutluyor.İşten yeni çıkmış olmanın verdiği yorgunluğu, sürükleyerek götürürken, azaltmaya çalışıyorum. Kırmızı ışıkta durduğumda, arka taraftan çantamın çalınmaması için kapımı kilitliyorum. Şehrin merkezinin oldukça dışındayım. Karşıdan karşıya geçerken, yol verdiğim,günümüzün modasına uygun, hafif sakallı ve giyimini de görünüşüne uydurmaya çalışan genç, yanındaki ile gülümseyerek konuşurken bana elini alnına koyarak, minnettarlık nezdinde, gülümsemeyi ihmal etmiyor. Birden, Hubble teleskobunun, dünyaya, ne kadar küçük olduğumuzu, gözümüze sokan fotoğrafları geliyor aklıma. Oysaki çoğunu, bizzat kendimizin yarattığı, boyumuzdan büyük, ne kadar sorunla uğraşıyoruz.

Biraz ilerideki ışıklarda siyahlara bürünmüş, üç kadın. Biri, çocuğu kucağında, arabaların camlarına elini uzatırken, diğer ikisi ise, çimenlerde oturmuş çocuklarını meşgul etmeye çalışırken kafama kazınıyorlar. Para kazanmanın zor olması, onu, üzerinde yazandan daha değerli mi kılar ?

Otobanı tercih ediyorum. Hava açık, bir o kadar da soğuk. Karanlık saklayacağı şeyleri içine çekmiş. Sağda bir kamyon ya da tırın durmasını bekleyen sarı saçlı bir silüet görüyorum. Aklımda kalan sadece saçı. Yüz yüz elli metre sonra, devasa ışıklar başlıyor. Bıraktığın yerde kalan eşyalar gibi bazı şeyler, karanlık da öyle.

Şehrin içine hafifçe kavis alıp dalıyorum. Solda çocuk partileri düzenlediğini bildiğim bir mağaza, içinde önce anlam veremediğim bir sahne görüyorum. Camın önünde şık bir masa,mumlardan anlıyorum,içerisi loş. Bir kadın ve bir erkek yemek yiyorlar, yalnızlar ve evet yanlış görmüyorum bir kemancı, serenat yapıyor.Sonraki sahneleri, direksiyonda olduğumdan hayal ediyorum. Şık ve muhtemelen siyah giymiş hoş bir kadın, hoş bir erkekle aşklarına kadeh kaldırıyorlar. Ömür boyu birlikteliklerine.

Dünyanın tüm servetinin, sadece %1 nüfüsunda bulunduğunu söylüyor radyo. Sadece bunu söyleyip susmuş gibi. Kocaman bir sessizlik, ardından yayılan dalgalar gibi aklıma, durdurulamayan savaşları getiriyor. Tüm bunlar, koca evrende, bir iğne deliği kadar olmayan biz için büyük değildir de nedir ?